Bugünlerde ailece bir değişik telaş içindeyiz...Biraz buruk,biraz tatlı kendisi... Uzun zamandır anneme satması için ısrar ettiğimiz on dört yıllık evimizi sattık geçen hafta.Evet çok uzun ve zorlu bir uğraş verdik annemi razı etmek için ama içten içe de bu evin hiç satılmayacağına,bizimle yaşlanacağına inanmışız meğer.
Şu anki durumu o kadar yadırgıyoruz ki...Duvarlarında,her karesinde yaşanmışlıklarıyla meğer ne çok kanıksamışız "baba evi" dediğimiz bu evi. Şimdi yavaş yavaş gitme vakti yaklaşıyor.Misafiriz artık bu odalarda... Dönüp arkama bakmayayım diyorum,gidemeyiz yoksa, takılır kalırız geçmişte diyorum...Olmuyor.Yeni evimiz uzun zamandır almak istediğimiz bir ev olsa da koyuyor mu ne gitmek...
Ama yine de "Yeni her zaman iyidir" diyerek hayatımızın daha iyi olacağına,ne bileyim belki de anlaşılamayan bir tılsımla daha mutlu olacağımıza inanmak istiyorum.Çünkü biliyorum ki,bu eve taşınmadan ve burda yaşarken kaybettiğimiz ,bu eve adımlarını,kokusunu iz bırakarak giden sevdiklerimiz nereye gitsek bizimleler. Evet yeni her zaman iyidir ve bu iyi bir değişikliği olacaktır hayatımızın.
Ne dersiniz?..
biz de geçen sene aynı durumu yaşamıştık. seni çok iyi anlıyorum sophie. ama dediğin gibi başlangıçlar her zaman iyidir.
YanıtlaSilsese
@sese: yaşayan daha iyi anlar,senin gibi.teşekkürler yorum için.
YanıtlaSil